Je gaat naar een psycholoog/psychotherapeut en krijgt na een onderzoek, dat uit gesprekken en vragenlijsten bestaat, een diagnose. Dat betekent dat je naar aanleiding van de door jou gegeven informatie iets ‘bent’ of ‘hebt’. Over de waarde van deze diagnoses wordt al zo lang als ze bestaan gediscussieerd, maar je hebt misschien hulp nodig dus je aanvaardt het. Je ontdekt wat de diagnose inhoudt en je herkent ongetwijfeld een en ander bij jezelf. De grote MAAR is alleen: in hoeverre ben je overgeleverd aan deze omschrijving? Wat zit er achter de diagnose, nee beter: wat zit er achter je klachten? Je bent een mens met een levensverhaal. Met anderen in je omgeving, vroeger en nu. Gebeurtenissen bepalen wie je bent en waar je aan lijdt. Niet de stofjes in je hoofd, niet de uitkomst van testen. Een mens met een levensverhaal is iets groots, iets mysterieus’ soms zelfs. Je bent een complexe eenheid van dingen die de moeite waard zijn om te onderzoeken, om over te praten, om van allerlei kanten te bezien. En je bent verantwoordelijk – in de goede zin des woords – voor je leven en welzijn. Dat is een stuk interessanter dan zeggen: ach, ik heb of ben diagnose zus of zo. Kan ik verder ook niks aan doen. Wil je zo leven?